/

1552 yılında Korkunç İvan’ın Kazan Hanlığı’nı ilhakı, Türk dünyası açısından son derece önemli hadiselere sebep olmuştur. Bu işgal neticesinde Türk yurtları bir bir düşmüş, Rus yönetimi altına girmiştir. Yaklaşık olarak 500 senedir Rus boyunduruğu altında yaşayan Kazan Tatarları, Rus boyunduruğu altına giren ilk Türk kabilesi olmasına rağmen günümüzdeki Rusya Federasyonu’nun

Ankara ili Polatlı ilçesi Kırım Türk’ü nüfusunun yoğunlukta olduğu yerlerdendir. Bölgenin sosyal ve ekonomik hayatında yoğun bir şekilde yer alan Kırım Türkleri, 19. yüzyılın sonu 20. yüzyılın başları olmak üzere Dobruca üzerinden bölgeye gelmiştir. Bölgede yaşayan Kırım Türklerinin tanıtımına dair güncel veriler ve gözlemler ışığında bu çalışma yapılmıştır. Kırım Türklerinin

Halaçlar, nüfuslarının esas kısmı İran’da bulunmasının yanı sıra Türk dünyasının çeşitli bölgelerinde de yaşayan bir Türk topluluğudur. Dünyadaki Halaç Türkçesini konuşan nüfusun esas kısmı İran’ın Halacistan bölgesinde yaşadığından dolayı, günümüzde Halaç Türkleri denince akıllara Halacistan’daki Türk nüfus gelmektedir. Nüfusları yaklaşık olarak 60.000 civarındadır. 20. yüzyılın ikinci yarısında sahada yapılan çalışmalar

Tarih boyunca Türkler, yayılmacı hareketlerinden dolayı birçok toplumla temasa geçmişler, bu temasların sonucu olarak da dinî birtakım değişmeler yaşamışlardır. Geleneksel Türk dini olarak adlandırdığımız Kam/Şaman merkezli millî din anlayışını kültürel ya da dinî yollarla yaşatmaya devam eden Türkler, İslamiyet başta olmak üzere, Hristiyanlık, Musevîlik gibi Orta Doğu kökenli dinlerin de

İran’da devrimden sonra devletin kültür alanında uyguladığı ideolojik baskılar farklı düzeylerde çeşitli reflekslerle karşılaşmıştır. Bu refleksler resmî ideolojinin yaratmaya çalıştığı tek tip insan modeline karşı pasif bir direnişin göstergesi olmakla birlikte küresel değişimler ve evrensel gelişmeleri yerelleştirmeye çalışarak içselleştirmesini de kapsamaktadır. Devrimden sonra devletin ideolojik baskı ve müdahalesinden güvende kalmayan

1945 yılında Güney Azerbaycan’da kurulan ve 1946 yılına kadar hayatını sürdüren “Azerbaycan Millî Hükûmeti” dönemi, özellikle dilsel ve sosyo-kültürel açıdan Güney Azerbaycan Türkleri için hayati bir öneme sahiptir. 1925 yılında siyasi iktidar mücadelesinde yenilgiye uğrayan İran Türkleri, dil yasağını da beraberinde getiren ciddi bir Farslaştırma sürecine girmiş oldu. 15 yıldan

İran’ın güneydoğusunda yaşamakta olan Beluç etniğinin sosyo-kültürel yapısı ve kolektif siyasal eğilimleri bölgesel istikrar açısından önem taşırken bu bölgenin kendine özgü jeo-stratejik ve jeopolitik özellikleri İran’ın millî güvenliği açısından kendine özgü nitelikler ve önemlilikler taşımaktadır. Nitekim İran’ın güvenlik zihniyeti Beluç etniğinin yoğun olarak yaşadığı Sistan ve Beluçistan eyaletini İran’ın krize

İran’ın güneybatısını kapsayan ve gayriresmî siyasal literatürde El-Ahvaz bölgesi olarak anılan Huzistan Eyaleti ve çevresi İran’ın millî güvenliği açısından farklı yönlerden önem arz etmektedir. İran’ın ekonomik istikrarı bu bölgenin bulunduğu coğrafyanın ekonomik zenginliğine bağlıyken etnik yapısından kaynaklanan ve siyasallaşma eğiliminde olan etno-milliyetçi duygu, eğilim ve hareketler ülkenin siyasal ve toplumsal

1925’ten beri İran’ın iç ve dış politikasının ana eksenini oluşturan “Türk’ün düşmanı dostumdur” anlayışı, en son Barış Pınarı Harekâtı’nın başlamasıyla yeniden kabarmaya başladı. Bu anlayış, çoğu zaman ilginç bir şekilde İran’ı kendine düşman saydığı Batılı devletler, hatta İsrail ile aynı safta buluşturuyor. Bunun en bariz örnekleri ise İran devletinin Karabağ

İran’da anadilinde eğitim meselesi yıllardır Fars olmayan milletler ve uzmanlar tarafından dile getirilmektedir. Bu arada rejimin Farsça dışında diğer dillerde eğitimin verilmesini bir güvenlik tehdidi olarak görmesi, bu meseleyi talep edenleri suçlu durumuna düşürmektedir. Genel olarak bakıldığında, İran’da eğitim için ayrılan imkânlar düşük ve yetersiz seviyededir ve bu yetersizlik Azerbaycan,